Hoe ik de draad oppakte na mijn mantelzorg periode
Goed bezig was ik. De agenda was gevuld met mooie sprekers opdrachten. Een fijne samenwerking met een nieuwe zakelijk partner, die me inspireerde nog mooiere dingen te doen. Die zich uitbetaalden in gave keynotes en een juichende zaal na afloop. Het ging dus allemaal lekker. Heel lekker. En ik was klaar voor volgende stappen, want die zaten al een tijd in mijn hoofd. Maar corona en mantelzorg gooiden roet in het eten. Over het succes én verdriet tijdens corona.
Niet alles ging goed
Natuurlijk had ik wat zorgen om mijn moeder, op de eerste plaats begon ze behoorlijk vergeetachtig te worden, maar dat redde ik prima. Twee keer per week even langs om te checken, de rekeningen te betalen, de vuilnis buiten te zetten. En kletsen over haar plantjes in de vensterbank. Ten tweede moesten we samen boodschappen doen en zorgen dat er geld in haar portemonnee zat, de plaatselijke bank wilde haar niet meer helpen want haar brein kon de pincode niet meer onthouden. Haar bankpas bewaarde ik. Het was best goed te doen.
Mijn doel was om twee keer per week op een podium te staan met een keynote. Dat begon aardig vorm te krijgen. Mijn sprekerscarrière begon in 2015, dus op mijn 54ste. Dat is best laat, maar eerder was ik niet genoeg uitgerust met de kennis, de passie, de tools en het zelfvertrouwen om het plan te omarmen en ervoor te gaan. Regelmatig denk ik: ‘ik ben geen twintig meer, ik heb haast!’ En net toen het echt begon te lopen, (inmiddels was ik al 58!) gebeurde er iets naars, waardoor het niet meer makkelijk ging en ik op de toppen van mijn kunnen moest presteren om alles te managen.
.
Het begin van het einde.
Begin 2019 vroeg ze me wat ze op een schaafwondje kon smeren, want het deed zeer. Toen ik haar buik zag met het ‘schaafwondje’ schrok ik me kapot. Op haar buik zaten 5 grote brandwonden, een afgrijselijk gezicht. De huisarts wilde niet komen (‘gaat vanzelf over’) en ook al bleef ze volhouden dat ze van de trap was gevallen, voor mij duidelijk dat ze kokend water over zichzelf had laten lopen. Vanaf toen werd het een dagelijkse gang. 25 Minuten in de auto. Ze kwam niet van de bank af. Veel pijn. Na twee dagen was de hele boel ontstoken. Er werd wel iets geregeld: Wondverzorging aan huis, waar ik heel blij mee was. Bijkomend voordeel was dat die ook het geriatrisch team inschakelde want het was duidelijk dat dit de verkeerde kant opging. Moeder knapte fysiek op, na drie maanden wondverpleging.
Succes én verdriet tijdens corona
Mijn sprekerscarrière liep goed, bijvoorbeeld doordat ik een prachtig podium deelde samen met Erik Scherder, ik speelde fluit tijdens zijn lezing om de kracht van muziek te benadrukken. Het was een absoluut hoogtepunt, want hij noemde mijn keynote op die dag ‘Fantastisch!, je speelt prachtig en je kunt ook nog eens heel goed vertellen. Een unieke combi!
‘
Maar met mijn moeder ging het steeds minder goed. Ze belde iedere dag een paar keer op, verlangde mijn aanwezigheid en vergat steeds meer. Het werd zorgelijk. In de zomervakantie van 2019 gingen mijn man en ik een week op vakantie naar Frankrijk. In die week viel ze van de trap, alles gekneusd maar niets gebroken. Alles verslechterde daarna. De situatie werd onhoudbaar, ze kon niet meer alleen wonen en verhuisde net voor kerst naar een aanleunwoning, waar ook zorg aanwezig was.
Hoe succes én verdriet samen kwamen
En toen het met mijn keynote echt goed liep, met een goed gevulde agenda en mooie plekken om te staan, kwam corona… Alle boekingen werden afgezegd of verplaatst naar 2021, ineens was ik thuis en hoefde niets…. nou ja, wel iedere dag naar moe. Soms twee keer, of zelfs drie. Want als ik was geweest in de ochtend was ze dat alweer vergeten en vroeg hoe laat ik zou komen. De coronacrisis was een drama, maar ook een zegen omdat ik al mijn tijd aan haar kon besteden. Ze kon absoluut niet meer aanhaken aan het leven. Alleen in haar huis, alleen eten, alleen koffie drinken, alles alleen. Verschrikkelijk.
Totaal onverwacht stopte ze met leven. Na vier maanden in haar nieuwe huis. Ze at niet, ze dronk niet, ze praatte niet meer. Ze kon niet meer lopen, bleef in bed. Ik sliep bij haar de laatste vier nachten en ze gleed weg. De uitvaart, het huis leeghalen, alles wat geregeld moest worden heb ik gedaan. Haar lege huis vond ik vreselijk, alsof haar leven was uitgegumd.
En doorgaan!
En zo was er succes én verdriet tijdens corona. En nu pak ik het weer op. Het gewone leven. Vooruit, blik op de toekomst. Waarin alles verandert is. Waar zalen niet meer vol zitten, maar iedereen op 1,5 meter afstand. Waar thuiswerken normaal is, alles online. Ook events. Er is dus veel te doen, veel te leren, en daar heb ik heel veel zin in. Bovendien heb ik mijn eerste boek geschreven, die over een paar weken uitkomt. Over Samen! Want samen is nodig, Niemand kan het alleen. We moeten voor elkaar zorgen en samen het leven vieren. Op naar de toekomst, samen! Doe je mee?
Recente reacties